در خلال چند دهه ی اخیر اختلال شخصیت مرزی در نشریات همگانی و نوشته های بالینی و پژوهشی روانشناختی، مدار توجه فراوان شده است. متخصصان عنوان «مرزی» را برای کسانی که بین ویژگی های حاد روان رنجوری (از قبیل نااستواری هیجانی ) و دوره های روانپریشی نوسان می کنند به کاربرده اند. در این اختلال، خلق و هیجان شخص دستخوش نااستواری و ناپایداری است. دوره های حاد افسردگی، اضطراب یا خشم مکرر بدون علت وسبب روی می دهد. خودنگری شخص دستخوش نااستواری است و بین دوره های حاد تردید درباره خویشتن تا بزرگ و سترگ پنداری خویشتن نوسان می کند. روابط بین فردی شخص نیز دستخوش نااستواری شدید است، و شخص از والا پنداری مردم تا سرزنش بی دلیل آنان نوسان می کند. اینگونه افراد غالباً دچار خلاء یأس آوری هستند و مرتبا به اشخاص یا درمانگران تازه ای متوسل می شوند تا بلکه خلاء هولناک درون آنان را پر سازد. در عین حال ممکن است اعمال و رفتار بی نظر وقصد دیگران را به عنوان نشانه ی طرد یا رها کردن خویش تفسیر کنند. مثلا اگر درمانگر بر اثر بیمار شدن جلسه درمانی را لغو کند شخصیت مرزی آن را حمل بر طرد از جانب درمانگر کرده و گرفتار خشم یا اندوه فراوان می شود. همگام با نا استو اری خلق و خودنگری و روابط بین فردی، اینگونه اشخاص به رفتارهای تکانشی آسیب به خود گرایش دارند، مثل رفتار خودکشی که غالبا به صورت خودسوزی یا رگ زنی در می آید. سرانجام اینکه شخصیتهای مرزی دوره های نا پایدار وگذرایی را تجربه می کنند که طی ان احساس ناواقعی بودن، از دست دادن زنجیره گذر زمان و حتی فراموش کردن اینکه چه کسی هستند پیدا می کنند. برای مثال شرح حالی شخصی با اختلال شخصیت مرزی در زیر آمده است.
ادامه مطلب