عمادی یک داوطلب هلال احمری است که در چندین سال گذشته با چمدانی به دست و کاور هلال احمر به تن در کوچه پس کوچه‌های آفریقا به مردم این کشور خدمات درمانی ارائه می دهد.
به گزارش بهداشت نیوز، شاید تصور شود که امدادگران هلال احمر همگی جزو کسانی هستند که از سنین نوجوانی و جوانی وارد این عرصه شده اند و ورود به ورطه امدادگری آن هم در سنین 30 و 40 سالگی اقدامی‌بی فایده یا حتی دیر باشد. اما هستند کسانی که در 40 سالگی تازه لباس امدادگری به تن کرده و خوش درخشیده اند.
مثلا سید ناصر عمادی که از سال 1382 و در سن 40 سالگی وقتی مدرک پزشکی خود را گرفت پای در این راه گذاشت. سید ناصر عمادی دارنده مدال فلورانس نایتینگل، پزشک بدون مرزی است که در زمینه درمان بیماری ایدز و بیماری‌های پوستی فعال است.
کودکی خیلی سختی داشته و در کنار خانواده در فعالیت های دامداری و کشاورزی مشغول به فعالیت بوده است. در دوران ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان در کوهستان گله داری می‌کرده است، چون در دوران کودکی در محیطی محروم و بدون امکانات زندگی می‌کرده، همیشه دوست داشته که فعالیت داوطلبانه داشته باشد تا بتواند به مردم کمک کند.
همین آرزوهای کودکی بوده که عمادی را از سال 64 تا 66 به عنوان داوطلب به جبهه‌های جنگ گشانده و در نهایت چون مجروح شده امکان فعالیت داوطلبانه در جبهه را از دست داده است. بعد از آن عمادی به دانشگاه می رود و در سال 73 در رشته طب عمومی ازدانشگاه بابل فارغ التحصیل شده است. عمادی می‌گوید: سالی که فارغ التحصیل شدم به این فکر بودم چطور در مناطق محروم امراض پوستی مردم را درمان کنم.
عمادی سال 83 از دانشگاه علوم پزشکی تهران به عنوان متخصص پوست فارغ التحصیل شد و از آنجا که خودش طعم تلخ محرومیت را چشیده بود، همیشه آرزو داشت که در کار داوطلبانه فعالیت داشته باشد و بتواند به مردم مناطق محروم خدمت کند.
از ا«جا که یک سال قبل از فارغ التحصیلی عمادی از دانشگاه، زلزله بم به وقوع پیوسته بود و مردم مناطق محروم و زلزله زده این شهر با بیماری سالک مواجه شده بودند، گزارش های شیوع شدید این بیماری هم به گوش او رسیده بود، در تلاش بود تا بتواند به بم برود.
به این ترتیب بود که اولین جرقه کار داوطلبانه سید ناصر عمادی، هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران است، از زلزله بم شروع شد.
او می‌گوید:. بیماری سالک زخم پوستی شایع در کودکان شایع است زیرا پوست حساسی دارند. گزارش هایی دریافت کردم که در شهر بم بعد از زلزله این بیماری شایع شده و پزشک متخصص در آنجا نیست.
از آنجا که عمادی جانباز جنگ بود و متاهل، لذا امتیاز بالایی داشت و می‌توانست طرح خود را بعد از فارغ التحصیلی، در تهران و در کنار خانواده بگذراند. ولی به صورت خودخواسته تقاضا داد که طرحش را در مناطق محروم سپری کند، با وجود اینکه به پزشک تازه فارغ التحصیل شده ما، گفته شد که که بم وضعیت نامطلوبی دارند ولی عمادی دوست داشت که در این منطقه مشغول خدمت شود و حکم او برای 3 ماه خدمت در بم صادر شد.
عمادی در نهایت در سال 85 پایش به اولین اقدام داوطلبانه خود رسید، او می‌گوید: در این سال به بم رفتم و به مدت 1 سال و 3 ماه در این شهر ماندم و مشغول درمان بیماری سالک مردم شدم. در این 10 هزار نفر از مردم مناطق محروم به بیماری سالک مبتلا بودند.
عمادی در ابتدای حضورش در بم در مطب حضور می یافت و روزانه حدود 100 بیمار مبتلا به بیماری سالک را مداوا می‌کرد، اما بعد از مدتی متوجه شد به دلیل محرومیت بالا در این منطقه و وقوع زلزله خیلی از مردم به پزشک مراجعه نمی‌کنند تصمیم سخت تری گرفت عمادی درباره این تصمیم می‌گوید: من به عنوان پزشک در ابتدا منتظر مراجعه بیماران بودم ولی بعد از مدتی که بیماری شیوع گسترده تری یافته بود و مردم به پزشک مراجعه نمی‌کردند، هر روز صبح به مدرسه‌ها می رفت تا به دانش آموزان آموزش بدهم تا چطور با این بیماری مقابله کنند.
این طرح پزشک داوطلب عمادی «پیمایش مدارس در برابر مقابله با سالک» نام گذاشته شده بود، عمادی کار را به همین جا خاتمه نداد و بعد از مدتی نمایشگاه مبارزه با سالک را در بم برگزار کرد زیرا معتقد بود که تنها راه مبارزه با سالک آموزش مقابله با این بیماری است، که عمادی این مسئله را در نمایشگاه در معرض دید مردم قرار داد و آنها را با عوارض ابتلا به این بیماری آشنا کرد.
عمادی می‌گوید: با برگزاری این نمایشگاه مردم را کم کم با این بیماری آشنا و آگاه کردم. مجموعه این کارها را طی یک سال و 3 ماه انجام دادم و در این مدت 12 تا 13 هزار نفر مبتلا به بیماری سالک در بم را به حدود 2 هزار نفر کاهش دادم. فعالیتم به نحوی بود که از صبح زود راه می افتادم و ساعت 8 تا 9 در مدرسه به بچه‌ها آموزش می دادم، ساعت 10 تا 11 در کلیکینک و ساعت 12 به ادارات می رفتم تا کارمندان را با این بیماری آشنا کنم و ساعت 2 تا 4 به مراکز سمپاشی خانه‌ها می رفتم و دوباره به کلینیک می رفتم و مریض می دیدم.
این پزشک متخصص پوست می‌گوید: یکی از خاطرات خوب در این دوره این است که دختری که در مدرسه به او آموزش مقابله با سالک را داده بودم وقتی زخم دست پدرش را دیده متوجه شده که جای نیش پشه سالک است و به پدرش گفته بود که باید دکتر او را ببیند، وقتی پدرش به من مراجعه کرد متوجه شدم که این بیماری در مرحله اولیه است و درمان او را شروع کردم.
عمادی معتقد است: امداد گری فقط کمک نیست بلکه تغییر در تفکر و آگاهی مردم هم امدادگری است. آموزش قبل از حادثه و و بعد از حادثه هم یک نوع بزرگ از امدادگری است.
عمادی از فعالیتش در بم نتایج خوبی گرفته بود و شاخص های بیماری را در این شهر کاهش داده بود. در تمام مدت 1 سال و 3 ماه حضورش در این منطقه تمام روز با سالک برخورد داشته است. حتی در کانکسی تنها زندگی می‌کرده و غذایی که ساعت 6 عصر برای او می آوردند وقتی آخر شب به کانکس می رسید، کاملا سرد شده بود و از شدت خستگی توان خوردن همان غذا را هم نداشت.
عمادی در ادامه فعالیت های داوطلبانه اش به افغانستان می رسد او می‌گوید: وقتی از بم به تهران برگشتم در سال 86، به من از هلال احمر پیشنهاد شد که با توجه به سابقه درمان سالک، برای مدتی به افغانستان بروم. سالک بیمکاری مشترک ایران و افغانستان بود. اولین فعالیت برون مرزی من سال 86 به هرات و افغانستان صورت گرفت. در هرات و کابل به پزشکان آموزش می دادم که چطور بیماری را مهار و بیماران را درمان کنند.
عمادی با اشاره به اینکه ساللک بیشتر از همه بچه‌ها را درگیر می‌کند، ادامه می دهد: زخم های بزرگ روی بدن بچه‌ها بر جای می ماند و در آینده آنها تاثیر گذار است. درمان زخم سالک خیلی مشکل است به همین دلیل باید به مردم آموزش دهیم که سالک نگیرد. حدود 6 ماه در افغانستان مشغول آموزش به مردم این کشور برای مقابله و درمان بیماری سالک بودم.
دومین ماموریت داوطلبانه عمادی در افغانستان پایان یافت و درست اوایل بهمن 1386 که به فکر گرفتن مطب در تهران بود، دوباره هلال احمر با او تماس گرفت و درخواست حضورش در ماموریتی دیگر را داد. هلال احمر این بار از عمادی خواست برای راه اندازی مراکز درمانی هلال احمر به کنیا برود.
21 بهمن سال 86 پای امدادگر ما به آفریقا باز شد و به اذعان خودش این سفر تمام زندگی او را متحول کرد. عمادی می‌گوید: در آفریقا یکی از کارهایی که انجام می دادم مبارزه با اچ آی وی یا همان بیماری ایدز بود. این بیماری شایع در این کشور بود و متخصص پوست هم در این کشور خیلی کم بود و مردم شرایط مالی مناسب برای مراجعه به متخصص پوست را نداشتند و حتی اطلاعات کافی در اختیار مردم برای جلوگیری از ایدز قرار داده نمی‌شد.
عمادی با بیان اینکه نزدیک به 70 میلیون نفر به خاطر این بیماری در سراسر جهان کشته شدند و 100 میلیون نفر هم به آن مبتلا شده اند، از فعالیتش در مناطق محروم آفریقا که بیماری ایدز در آنجا شایع بود می‌گوید: به دلیل سطح پایین دانش مردم و فرهنگ بسته مردم آفریقا، آموزش به مردم برای جلوگیری از ایدز سخت بود.
عمادی به مردم دنیا فارغ از نژاد و رنگ پوست کمک می‌کند و معتقد است که بی غرضی، بی طرفی، وحدت، یکپارچگی و کمک به انسان‌هایی که به ما نیازمند هستند از جمله اصول هلال احمر است و و باید به عنوان یک پزشک که سوگند نامه بقراط را امضا کرده به تهعدات خودش عمل کند.
این پزشک بدون مرز ایرانی می‌گوید: کمک به مردم سایر کشورها کمک به مردم خودمان هم هست. زیرا اگر جلوی آن را نگیریم مردم خودمان هم به آن مبتلا خواهند شد. سال 86 کار عمادی در کنیا بر محور آموزش، پژوهش و درمان شروع شد و آرام آرام در آفریقا شناخته شد. کارهای پژوهش و مقاله‌هایی در این باره نگاشتم که در دنیا شناخته شد. عمادی این کار را در کنیا تا سال 89 ادامه داده و سال 89 به ایران بازگشته است و به عنوان هیات علمی دانشگاه و داوطلب هلال احمر مشغول به کار شده است.
از سال 89 تا سال 1401 فعالیت داوطلبانه هلال احمر رنگ و بوی دیگری گرفت و به عبارتی صفر تا صد داوطلبانه شد. زیرا از این سال به بعد بود که هر سال حدود یک تا دوماه به صورت داوطلبانه و با هزینه شخصی خودش به آفریقا به عنوان داوطلب می رود تا به خودش ثابت کند که توان خدمات داوطلبانه را دارد.
عمادی گفت: وقتی مسئولین این کشور متوجه شدند که خودم به هزینه خودم به این کشور می روم، در سال 94 یک درمانگاه پوست در کنیا به نام امام حسین (ع) و با آرم هلال احمر و پرچم جمهوری اسلامی افتتاح گردید. در کشور بروندی هم یک درمانگاه پوست به نمام امام رضا (ع) و با لوگوی هلال احمر افتتاح شد.
در حال حاضر فعالیت داوطلبانه پزشک داوطلب ما در آفریقا جز اقدامات روزمره او و جزئی از روح، روان، سرشت و باطن او شده است. عمادی می‌گوید: نتیجه این اقدامات من این شد که در کشورهای مختلف شامل غنا، کنیا، کینه، زیمباوه، سودان، سومالی، نیجریه خدمات رسانی کردم تا اینکه در بهمن ماه سال قبل یعنی در سال 2021 مدال فلورانس نایتینگل از سوی جمعیت بین المللی صلیب سرخ به من اهدا شد.
عمادی به دلیل اقدامات بشر دوستانه در کشورهای آفریقایی موفق به کسب این مدال شده است و می‌گوید: وقتی کار داوطلبانه انجام می دهیم در مرحله اول اعتبار و آبرو برای خود کشور است. اگر قرار بود به عنوان متخصص پوست این چند سال فعالیت می‌کردم سرمایه مالی خودم تغییر می‌کرد ولی برای اعتبار کشورم تلاش کردم.
او ادامه می دهد: در تمام مدتی که در آفریقا خدمت می‌کردم به دین و مذهب آنها کاری نداشتم و فقط به خدمت خودم با برطرفی و بی غرضی ادامه می دادم. آخرین سفر من هم یک ماه پیش به زیمباوره بود که دو هفته در شهر بولیویا در جنوب زیمباوه بیمار دیدم و چند دوره آموزشی برای پزشکان زیبمباوه برگزار کردم.
عمادی در تمام سفرهایی که خودش با هزینه شخصی خودش به آفریقا داشته کاور هلال احمر به تن کرده است؛ عمادی معتقد است که در این کار داوطلبانه هم به دین خود خدمت کرده زیرا اسم امام حسین (ع) و امام رضا (ع) در این کشورها حک شده، هم به کشور خود خدمت کرده زیرا پرچم کشورش را بالا برده و یک جنبه دیگر هم کار علمی و تخصصی است که جایگاه علمی و تخصصی ما را به دنیا نشان داده است.
این دارنده مدال فلورانس نایتینگل معتقد است؛ در کار داوطلبانه اهداف سیاسی، علمی و مذهبی به دست می آید البته به شرط اینکه صادقانه و خالصانه به مردم خدمت شود.
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.