کارشناس فرزندپروری معاونت بهدلشتی خراسان شمالی گفت: نگرانی و اضطراب در کودکان معمولا به شکل علائم جسمی مانند دل درد، تپش قلب و ... و یا به صورت رفتاری مانند گریه و بیقراری، لجبازی و ... تظاهر پیدا می کند.
به گزارش بهداشت نیوز، جمیله کوهی اظهار کرد: کودکان مانند بزرگترها احساس های خوشایند و ناخوشایند مختلفی را تجربه می کنند، اما بسته به سن و توانایی های شناختی و کلامی خود میزان متفاوتی از این هیجان ها را بروز می دهند.
وی با بیان این که برخی کودکان از قدرت بالایی برای بیان احساس ها و فکرهای خود برخوردارند، گفت: این کودکان، اطرافیان را از دنیای درونی خویش آگاه می کنند و در زمان نیاز از آن ها کمک می گیرند ولی کودکان بسیاری توانایی به کلام آوردن احساس هایشان را ندارند و تنها از طریق رفتار و برخورد آنها می توان دریافت که در دلشان چه می گذرد و به چه می اندیشند.
کوهی عنوان کرد: بلایا و فجایعی چون زلزله، طوفان، سیل، آتش سوزی و همچنین حوادث ساخته دست بشر مانند تهدید، ارعاب، اعمال خشونت بار، جنگ، ترور، تصادفات، سقوط هواپیما و ... همان طور که برای بزرگترها تهدید کننده و مشکل ساز است، کودکان را نیز متأثر می کند.
وی بیان داشت: با توجه به ضعف کودکان در بیان احساس ها و حالت های هیجانی خود، این وظیفه والدین و بزرگسالان است که از نحوه رفتار و برخورد کودک متوجه اضطراب و نگرانی او شوند.
کوهی ادامه داد: اضطراب در کودکان می تواند به شکل علائم جسمی تظاهر پیدا کند؛ برخی از این علائم در شرایط همه گیری ویروس کرونا برای کودک و خانواده مضطرب تداعی کننده ابتلا به بیماری است مانند نفس کم آوردن، دل درد، حالت تهوع یا استفراغ، سردرد، تپش قلب و ...همچنین نگرانی کودکان می تواند خود را به صورت رفتاری نشان بدهد مانند چسبندگی به والدین و بزرگترها، گریه و بیقراری، لجبازی و پرخاشگری، بی خوابی و کابوس های بد نیز در کودکی که اضطراب دارد ممکن است دیده شود.
وی درخصوص کمک کردن به کودکانی که در زمان بحران و بلایا دچار نگرانی و اضطراب شده اند، گفت: یکی از بهترین کارهایی که والدین و سایر بزرگترهایی که با کودکان نگران سر و کار دارند می توانند انجام دهند به دست آوردن اطلاعات است یعنی باید اول فهمید که درک کودکان از شرایط در چه حدی است، در باره موضوع چه می دانند، چه شنیده اند، چه فکر می کنند و اگر اطلاعاتی که به دست آورده اند غلط است آنها را اصلاح کرد.
کوهی ادامه داد: اگر کودکان نگرانند یا سئوالهایی در ذهن خود دارند، باید متناسب با سن و سطح شناخت و درک آنها حرف بزنید. صحبت کردن با کودکان راجع به واقعه ای که رخ داده می تواند ترس آنها را کاهش دهد و باعث شود که آنها بار احساس وحشت و ترس را به تنهایی بر دوش نکشند.
وی خاطرنشان کرد: انسان ها و از جمله کودکان ممکن است هر نوع احساسی را با هر نون شدتی تجربه کنند، بنابراین کودک را به خاطر داشتن یک احساس خاص و رفتار ناشی از آن نباید سرزنش کنید بلکه باید سعی کنید در دسترس کودک باشید و زمانی که کودک به سراغتان می آید تا حرف بزند و احساسش را بگوید باید با صبر و حوصله گوش بدهید.
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.