حالت تذکری نماز است که با مُتنبّه کردن، موجب می شود تا انسان به فطرت الهی خویش برگردد و با باور قلبی و یقینی اصول اساسی دین (توحید، نبوت، معاد، و...) که ودایع خداوند رحمان در قلب انسان بوده و در اثر غفلت حاصل از «حُبّ ذات» و «حُبّ دنیا» و اشتغال فکر و ذهن آدمی به ماسوی الله به بوته فراموشی سپرده شده اند، به خود بیاید و تسلیم حکم آنها گردد.
چرا که به گواه آیات 2 تا 4 سوره مبارکه انفال:
« إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّـهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِیمَانًا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ . الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ . أُولَـٰئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لَهُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ»
ترجمه: (مؤمنان حقیقی آنانند که چون ذکری از خدا شود دلهاشان ترسان و لرزان شود و چون آیات خدا را بر آنها تلاوت کنند بر مقام ایمانشان بیفزاید و به خدای خود در هر کار توکل می کنند. آنان که نماز را به پا می دارند و از هر چه روزی آنها کرده‌ایم انفاق می‌کند. آنها به راستی و حقیقت اهل ایمانند که نزد خدا مراتب بلند و آمرزش و روزی نیکو دارند).
ذکر و یاد با توجه خداوند سبحان انسان را خائف و در مقابل ذات اقدس الهی خاضع و خاشع کرده و با تطهیر قلب، او را تا درجه اعلی توکل ( و تفویض و تسلیم و رضا) بالا می برد، و با مهمان کردن او برسفره رحمت و رضوان الهی به او رزق کریم عطا می نماید، و به همین دلایل است که گفته می شود ذکر اسماءالله (در نماز و تلاوت قرآن و دعا و مناجات و...) نافع ترین عبادات است.
به همین دلیل قرآن کریم درآیه 238 سوره مبارکه بقره با بیان:
« حَافِظُوا عَلَى الصَّلَوَاتِ وَالصَّلَاةِ الْوُسْطَىٰ وَقُومُوا لِلَّـهِ قَانِتِینَ»
ترجمه: (بر نمازها مواظبت و توجه کامل داشته باشید و به خصوص نماز وسطی (صبح) و به طاعت خدا قیام کنید).
بر مراقبت و مواظبت از صلوة (به عنوان بالاترین ذکرخداوند) و اقامه اول وقت آن (یا حداقل در وقت فضیلت آن) و با توجه کامل و طولانی و پیوسته تاکید فرموده است.
نقل از العالم
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.