آیت‌الله مدرسی در آخرین جلسه تفسیر سوره حدید ضمن اشاره به اینکه جامعه ما دچار تنبلی است، عنوان کرد گوشه‌نشینی و صومعه‌نشینی از اسلام نیست. وی پیشنهاد کرد به جای اینکه صومعه‌نشینی کنید، محل زندگی و محل کار خود را الهی و محل عبادت کنید.
به گزارش بهداشت نیوز، آیت‌الله مدرسی در آخرین جلسه تفسیر قرآن کریم در ماه مبارک رمضان به توضیح و تفسیر آیات پایانی سوره حدید پرداخت و سخن خود را با قرائت آیات ۲۸ و ۲۹ سوره حدید آغاز کرد: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَآمِنُوا بِرَسُولِهِ یُؤْتِکُمْ کِفْلَیْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَیَجْعَلْ لَکُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ وَیَغْفِرْ لَکُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ لِئَلَّا یَعْلَمَ أَهْلُ الْکِتَابِ أَلَّا یَقْدِرُونَ عَلَى شَیْءٍ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَأَنَّ الْفَضْلَ بِیَدِ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ؛ اى کسانى که ایمان آورده اید از خدا پروا دارید و به پیامبر او بگروید تا از رحمت خویش شما را دو بهره عطا کند و براى شما نورى قرار دهد که به [برکت] آن راه سپرید و بر شما ببخشاید و خدا آمرزنده مهربان است تا اهل کتاب بدانند که به هیچ وجه فزونبخشى خدا در [حیطه] قدرت آنان نیست و فضل [و عنایت تنها] در دست خداست به هر کس بخواهد آن را عطا مى کند و خدا داراى کرم بسیار است.»
وی عنوان کرد: در آغاز از خداوند مسئلت می‌کنیم که ما را بیامرزد، چراکه ما نمی‌توانیم شکر نعمت‌ها را به جا بیاوریم. امشب که شاید شب آخر ماه مبارک رمضان باشد فقط می‌توانیم بگوییم خدایا ما را بیامرز که نمی‌توانیم شکر تو را بگوییم. یکی از مسائلی که همیشه عرض می‌کنم این است که به خداوند می‌گویم این اعمالی که انجام دادیم نزد تو به ودیعه باشد تا شیطان به آن دست نزند. حالا می‌گوییم خدایا این اعمالی که در ماه مبارک رمضان به ما توفیق انجامش را دادی به رسم ودیعه نزد او می‌سپاریم.
آیت‌الله مدرسی ادامه داد: یکی از مباحث این است که ما بین دنیا و آخرت کدام را انتخاب کنیم؟ حضرت امیر(ع) می‌فرمایند من نمی‌گویم به دست دنیا برویم چون خودتان می‌روید. مثلا همین که صبح از خواب بلند می‌شوید و احساس گرسنگی می‌کنید، این گرسنگی شما را به سمت نانوایی سوق می‌دهد. از طرفی دلمان آخرت را هم می‌خواهیم. اما کار مشکل ایجاد وفق بین این دو است. دنیا و آخرت با هم جور در نمی‌آید.
وی افزود: آنچه سبب می‌شود نتوانیم این دو را با هم هماهنگ کنیم چیزی است به نام تنبلی یا «کسل». در دعای ابوحمزه از کسل و فشل به خداوند پناه می‌بریم. مشکل انسان این است که تنبل است. این تنبلی مانع انجام همه واجبات می‌شود. دومین عامل بی‌برنامه‌گی است که این بی‌برنامه‌گی هم به مشکلات اضافه می‌کند. سومین عامل این است که جامعه ما جامعه بی‌نظمی است. کشور ما نیمه‌کاره تنبل است. حالا ما می‌خواهیم بحث کنیم چگونه تنبلی را از خود دور کنیم.
آیت‌الله مدرسی تاکید کرد: در مباحث گذشته درباره صومعه‌نشینی صحبت کردیم. من از نزدیک برخی صومعه‌ها را دیدم. یک فردی را در یک صومعه دیدم که گفتند این فرد جراح قلب بوده است اما الآن در صومعه فعالیت می‌کرد. گفتند این فرد در یک حادثه تصادف اعضای خانواده خود را از دست داد؛ لذا پیش خود گفته بود بروم کاری کنم که خداوند از من راضی شود. غالب افرادی که در دیرها هستند افرادی هستند که در دنیا با مشکل روبرو شدند و گفتند بروم به آخرت خود بپردازم.
وی در ادامه عنوان کرد: در گذشته اینها چنین بود که وقتی مومنین با دولت‌های جبار مقابله می‌کردند و نمی‌توانستند شر آنها را از خود دفع کنند به کوه‌ها فرار می‌کردند و مشغول عبادت می‌شدند. یکی از صحابه پیامبر(ص) فرزندش را از دست داد و شوکه شد. لذا در خانه خود اعتکاف کرد. پیامبر(ص) با او دیدار کرد و فرمود: رهبانیت از دین من نیست. دین من جهاد و صلاه و صوم و حج و عمره است. یکی دیگر از اصحاب تصمیم گرفت در غار گوشه‌نشینی کند. وقتی از پیامبر(ص) در این رابطه سوال کرد حضرت دوباره همین پاسخ را فرمودند.
وی تصریح کرد: وظیفه ما در این خصوص چیست؟ از نظر الهی هر وقت فکر کردید مکه بروید و نتوانستید مکه بروید خانه خود را مکه کنید، هروقت فکر کردید بروید در صومعه عبادت کنید، خانه و محل کار خود را صومعه کنید؛ یعنی هر جا هستید را الاهی کنید. من به برخی حجاجی که از مکه بازمی‌گشتند و به این علت گریه می‌کردند گفتم بیایید خانه خود را بیت‌الاحرام کنید: «فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ؛ در خانههایى که خدا رخصت داده که [قدر و منزلت] آنها رفعت یابد و نامش در آنها یاد شود در آن [خانه]ها هر بامداد و شامگاه او را نیایش مى‌کنند» (نور، ۳۶).
آیت‌الله مدرسی ادامه داد: اگر کسی می‌خواهد فکر کنید صومعه‌نشین شود، بگوید هر جایی که هستم می‌تواند صومعه و محل عبادت باشد؛ حتی اگر در مغازه فکر کنید کاری انجام دهید که خداوند از شما راضی باشد محل عبادت می‌باشد. آیه ما می‌توانیم منزل و محل کار خود را منزل و مغازه الهی کنید. آیه قرآن می‌فرماید: «رِجَالٌ لَا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءِ الزَّکَاةِ یَخَافُونَ یَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ؛ مردانى که نه تجارت و نه داد و ستدى آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و دادن زکات به خود مشغول نمى‌دارد و از روزى که دلها و دیده‌ها در آن زیرورو مىشود مىهراسند.»
منبع: ایکنا
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.