نوشتار یک پایگاه آلمانی با موضوع: افغانستان، تروریسم و جنگ سرد: اشتباهات آمریکا

به گفته برند گرینر، تاریخ دان آلمانی، از سال ۱۹۴۵ می توان تاریخچه ای از شکست های آمریکا را در ویتنام، عراق، افغانستان و همچنین در گواتمالا یا نیکاراگوئه و جاهای دیگر نوشت. در درازمدت، این مداخلات همیشه به ضرر آمریکایی ها بوده، هر چند که موفقیت های کوتاه مدتی داشته اند؛ یا برای مثال ایران در سال ۱۹۵۳: کودتا با کمک انگلیسی ها با موفقیت انجام شد، اما در درازمدت به احساسات ضدآمریکایی دامن زد و به سیاست غرب در منطقه آسیب جدی وارد کرد.
او تصاویر خروج از افغانستان را شبیه عقب نشینی شتابزده از سایگون و همچنین یادآور یک مغالطه مرگبار می داند: واشنگتن در هر دو مورد می دانست که ارتش در درگیری های این کشورها رویه نادرستی دارد، اما جنگ ها را ادامه داد. همچنین آمریکا دچار توهم «فاصله مناسب» بود: این ایده که پس از خروج آنها، یک دوره خوب و صلح آمیز وجود خواهد داشت و نیروهای نالایق بومی می توانند مسئول سقوط اجتناب ناپذیر باشند. این محاسبه در ویتنام و افغانستان اشتباه بود و آمریکا و متحدانش باید هزینه سنگینی برای این کار بپردازند.
او به عنوان یک مورخ، درباره دو دهه اخیر و تغییر موازنه قدرت اقتصادی به منطقه اقیانوس آرام می گوید، تنها گذر زمان می تواند تغییر موازنه قدرت را آشکار و مشخص کند، زیرا فقط به تروریسم بین المللی و نحوه پاسخگویی کافی به آن مربوط نیست. همه اینها به یک موضوع مهم تر بر می گردد، یعنی نحوه برخورد آمریکا با از دست دادن هژمونی خود. بر خلاف اتحاد جماهیر شوروی، که بسیار مسلح بود اما از نظر اقتصادی بسیار ضعیف و آسیب پذیر بود، چین جایگاه کاملا متفاوتی دارد. به نظر می رسد آمریکا در حال تکرار اشتباهی است که همه امپراتوری های بزرگ قبل از آن مرتکب شده اند: واکنش بیش از حد تقابلی. هرکسی که به دنبال همکاری و تلاش برای حل مشکلات جهانی نباشد، شکست خورده است. اگر آمریکا همچنان در پی مقابله با چین باشد، اقتصاد سیاسی حرف آخر را خواهد زد و آنها به خود آسیبی می رسانند که هیچ رقیبی به تنهایی هرگز نمی توانست انجام دهد. اگر هم آنها نجات خود را در مسابقه تسلیحاتی دیده و به مهار نظامی متوسل شوند، اگر جنگ سرد دیگری آغاز شود، روند افول آمریکا سرعت خواهد یافت.
در هر موردی، همیشه گزینه های جایگزین وجود دارد. بوش می توانست درباره افغانستان تصمیم متفاوتی بگیرد، اما نمی خواست. او توسط کهنه کارهای دوران جنگ سرد و نومحافظه کاران احاطه شده بود. تفکر آنها تنها یک وجه داشت: برتری نظامی. سپس این قدرت بزرگ در ۱۱ سپتامبر توسط تعداد انگشت شماری از جنایتکاران مورد تمسخر قرار گرفت. پاسخ آنها قابل پیش بینی بود: ما باید با ابزارهای نظامی مقابله کرده و قدرت خود را ثابت کنیم؛ هیچ کس نباید تصور کند که ما در استفاده از ابزارهای قدرت خود تردید داریم. عراق و صدام حسین مخالفان ایده آلی بودند، یعنی حریفی ضعیف. این نمایش قدرت همزمان با ترس دیگران بازی می کرد: این اعتقاد وجود داشت که هرچه رقبای واقعی یا بالقوه آمریکا بیشتر احساس ناامنی کنند، زندگی در آمریکا ایمن تر است. این دستور کار بوش و نزدیکان او بود و اکنون شاهد نتایج آن هستیم.
این تاریخدان درباره انتظار برای برگشت طالبان می گوید، بسیاری از منتقدان از مدت ها پیش در مورد مسیر خطرناک پیش رو که همانند ویتنام بود، هشدار دادند. این امر نشان می دهد که نادیده گرفتن تاریخ، فرهنگ و جامعه کشورهایی مانند ویتنام یا افغانستان یا باور داشتن به امکان اعمال نفوذ بر آنها، بسیار خطرناک است. در افغانستان و عراق هیچ امکانی برای مقابله با اتهام جنگ صلیبی علیه اسلام وجود نداشت، بر عکس، به نظر می رسد شکنجه و کشتار جمعی ادعای انتقام جویی از کل جهان اسلام را تأیید می کند. علاوه بر این، آمریکا می خواست با کمک یک شیطان، شیطان دیگری را از افغانستان بیرون کند: آنها با جنگسالاران، یعنی افرادی که همیشه از جنگ تغذیه کرده و ادامه جنگ را برای بقای خود ایده آل می دانند، ائتلاف کرده اند.
از همان ابتدا صحبت از دموکراتیزه کردن عراق یا افغانستان، چیزی جز شعاری توخالی نبود. این هرگز هدف آمریکا نبود و هیچ تلاشی برای آن انجام نشد. هدف، یک «جنگ ناب» بود، تا به جهان نشان دهند که می توان با منابع نسبتا اندک و خشونت، اهداف خود را اعمال کرد. به همین علت، هم اکنون از دست دادن شهرت و اعتبار بسیار مهم بوده و برای مستبدان و دیکتاتورها خوشایند است، آنها اکنون به شیوه خود شادی کرده و اعلام می کنند: ببینید، سخن آمریکایی ها قابل باور نیست. برای جایگاه آمریکا به عنوان قدرت نرم، این بزرگترین آسیب ممکن است.

نقل از شفقنا