یکی از عواملی که انسان زندگی اجتماعی را بر زندگی فردی ترجیح می دهد این است که انسان در برآورده ساختن نیازهای زندگی خود نیازمند همیاری و همکاری هم نوعان خود است و نوعی تقسیم کار را در اجتماع پذیرفته است.
به گزارش بهداشت نیوز، یکی از عواملی که انسان زندگی اجتماعی را بر زندگی فردی ترجیح می دهد این است که انسان در برآورده ساختن نیازهای زندگی خود نیازمند همیاری و همکاری هم نوعان خود است و نوعی تقسیم کار را در اجتماع پذیرفته است.
بنابراین فعالیت های انسان در اجتماع و کارها و اشتغالاتی که بدان می پردازد اغلب در جهت رفع بخشی از نیازهای اجتماع است. کسی که به کار نانوایی یا بنایی یا ساخت و ساز و نجاری و خیاطی و کشاورزی می پردازد، از این جهت سزاوار دریافت مزد است که گوشه ای از احتیاجات جامعه را تامین می کند و رونق کسب و کار وی نیز زمانی است که نیاز مردم به نتیجه کار و تلاش وی بیشتر باشد. و گرنه کسی که به فعالیتی بپردازد که چنین خاصیتی ندارد، کسی عملکرد وی را شایسته مزد نمی داند و مانند کسی است که در بیابان به بیل زدن مشغول باشد. یا کالایی تولید کند که کاربردی در جامعه ندارد.
پس اغلب فعالیتهای افراد در اجتماع علاوه بر اینکه باواسطه موجب رفع نیازهای وی می شود، نیازهای دیگران را نیز برطرف می کند.
این رفع نیازها، نوعی بده بستان است یعنی افراد در قبال کاری که برای دیگری انجام می دهند مزد دریافت می کنند و این مزد می تواند به صورت نقدی باشد یا به صورت معامله پایاپای.
اما گاهی این رفع نیاز، به صورت یک طرفه است. یعنی فرد بدون اینکه از دیگری توقعی داشته باشد به وی کمک می کند و از او دستگیری می کند. مسلما این گونه کمک ها و برآورده کردن نیاز دیگران، از ارزش والایی برخوردار است. افراد گاهی نیازهایی دارند و از بر آورده ساختن آن به دلیل فقر و نداری عاجزند. برای همین به همنوعان خود مراجعه می کنند و از آن ها کمک می طلبند. گاهی گرهی در کار افراد می افتد که گشایش آن تنها از عهده عده ای معدودی که جایگاه اجتماعی مشخصی دارند، بر می آید.
در تعالیم اسلام، در این باره سفارش های متعددی دیده می شود. از طرفی سفارش شده است که در هنگام نیاز، تا آن جا که ممکن است انسان به کسی اظهار حاجت نکند و حاجت خود را کتمان کند. گاهی حفظ عزت و حرمت و کرامت نفس، بهتر از این است که انسان با عرض حاجت پیش دیگران خود را کوچک کند. اما گاهی شرایط به جایی می رسد که پای مرگ و زندگی در میان است و یا تحمل اوضاع از طاقت ما خارج است در چنین حالتی انسان چاره ندارد جز اینکه از هم نوعان خود استمداد و درخواست یاری کند.
در چنین صورتی سفارش شده است که در صورت امکان انسان به یاری همنوع خود بشتابد و کسی را که از وی درخواست کمک کرده نا امید نکند. و رد درخواست وی به حدی ناپسند شمرده شده است که انجام ندادن درخواست وی به منزله کشتن وی تلقی می شود البته نه کشتن با اسلحه و شمشیر و... بلکه با شکستن دل و نامید کردن وی. پیامبر اکرم ص در حدیثی به امام امیر المومنین ع می فرماید:
«حاجت، امانت خدا نزد خلق است کسی که آن را کتمان کند و به کسی اظهار نکند خدا ثواب کسی را که نماز می خواند به او عطا کند و اگرکسی آن را برای کسی که قادر است آن مشکل را برطرف کند، اظهار دارد و وی آن را انجام ندهد، در واقع او را می کشد و این کشتن به شمشیر و سنان و تیر نیست بلکه او را می کشد به غلبه بر قلبش و مجروح کردن آن»
و در این حدیث دعوت پیامبر صلی الله علیه و آله از مسلمین به سعی در برآوردن حاجت یکدیگر است و برحذر داشتن کسی که می تواند حاجت کسی را برآورد و اگر برنیاورد چون کسی است که خود را کشته و از آن اجر جزیل و ثواب عظیم الهی محروم کرده است.
منبع: سایت حوزه
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.