برای درمان یاس و ناامیدی از درگاه خداوند چه کارهایی باید بکنیم؟

به گزارش بهداشت نیوز، یأس و نومیدی از رحمت و مغفرت الهی از بزرگترین گناهان است؛ زیرا آنچه سبب یأس از رحمت و مغفرت پرودگار عالم می‌شود، ضعف اعتقاد به قدرت و کرم و رحمت بی‌پایان اوست و قرآن مجید آن را از صفات کفار قرار داده است و می‌فرماید: وَ لا تَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لا یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُونَ،  و از رحمت خدا مأیوس نشوید؛ که تنها گروه کافران، از رحمت خدا مأیوس می‏شوند!«1»

هر شخصی که مرتکب گناهی می‌شود تا وقتی مأیوس نباشد در صدد توبه بر آمده و با استغفار آمرزیده می‌شود ولی شخص مأیوس آمرزیده شدنی نیست زیرا امیدی به آمرزش و مغفرت الهی ندارد تا توبه نماید.

خداوند تبارک و تعالی خودش را در قرآن به قبول کننده توبه توصیف می‌فرماید:وَ هُوَ الَّذی یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ یَعْفُوا عَنِ السَّیِّئاتِ وَ یَعْلَمُ ما تَفْعَلُونَ،  او کسی است که توبه را از بندگانش می‏‌پذیرد و بدی‌ها را می‏ بخشد، و آنچه را انجام می‏‌دهید می‏‌داند. «2»

و اسماء شریفه تواب، غفار، غفور، غافرالذنب، قابل التوب را از اسماء خود قرار داده است و به طور عموم گناهکاران را به سوی خود دعوت فرموده و آنها را امر به توبه کرده و برای علاج یأس در این مورد تامل در مفاد این آیه شریفه کافی است که فرمود: قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلی‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ، بگو: ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‏‌اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می‏‌آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.«3»

برای درمان یاس و ناامیدی از درگاه خداوند چکارهایی باید کنیم؟
انسان همواره باید از گذشته های سوء نگران، و نسبت به آینده خود نیز بیمناک باشد در عین حال این خوف و اندوه هرگز نباید به گونه‌ای باشد که انسان را مایوس و ناامید سازد. که این خود گناهی کبیره و دام شیطان می‌باشد. خداوند منان رحمتی بی‌پایان دارد و از همه بندگان گنهکار خود دعوت نموده است که به او التجا نموده و به سوی رحمت بیکرانش دست نیاز بگشایند و وعده داده است که اگر توبه نموده و دست از زشتی‌ها بشویند همه گناهان را خواهد بخشید و آنان را مشمول لطف و کرم بی منتهای خود خواهد کرد.

از امام باقر علیه السلام روایت است: لیس من عبد مومن الا و فی قلبه نوران نور خیفه و نور رجالو وزن هذا لم یزد علی هذا ولو وزن هذا لم یزد علی هذا؛ هیچ بنده مومنی نیست جز آنکه در ضمیرش دو نور تابان است: ( نور خوف ) نسبت به کرده‌های پیشین و فرجام پسین و ( نور امید ) به فضل و رحمت پروردگار که اگر هر یک با دیگری سنجیده شود هیچ یک فزونی نخواهد یافت.«4»

بنابراین باید با حفظ حالت التجاء و تضرع دایمی در برابر خداوند امید و رجا به عنایات واسعه خدای رحمان و بنده نواز را نیز در دل بالا برد و رجا را همسان در دل جای دهیم. نکته دیگر این که اساساً یأس از رحمت خدا ناشی از نقصان معرفت و یقین است. با تقویت این دو انسان هرگز گرفتار یأس و نومیدی نخواهد شد.