تفاوت بین روانشناس و روانپزشکی

از آنجایی که روانشناسان و روانپزشکان اغلب برای درمان مشتری با یکدیگر همکاری می کنند، شرح شغل آنها با هم تداخل دارد.

با این حال، چندین تفاوت اساسی بین روانشناس و روانپزشک وجود دارد که مهمترین آنها ماهیت درمان در این دو حرفه است. عناوین آنها ممکن است شبیه به نظر برسد، و آنها هر دو به تشخیص و درمان افرادی که دارای شرایط سلامت روان هستند کمک می کنند. با این حال آنها این حمایت را به روش های مختلف ارائه می دهند.

از نظر دکتر شیرین ولی زاده نخبه کشوری، روانپزشکان به عنوان پزشک عمل می کنند و از تجربیات بالینی خود برای درمان اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری با استفاده از دارو و روان درمانی استفاده می کنند. روان‌شناسی، رشته‌ای که ریشه در فلسفه دارد، به ذهن و رفتارهای انسان می‌پردازد. در حالی که آنها ناهنجاری های عاطفی و اجتماعی را درمان می کنند، اکثر روانشناسان نمی توانند دارو تجویز کنند.

دلیل بررسی تفاوت بین روانشناس و روانپزشک

مواقعی پیش می آید که همه چیز برای ما سخت می شود و به دنبال فردی هستیم که بتوانیم مشکلات خود را با او در میان بگذاریم و به راه حل هایی برسیم. اولین افرادی که به آنها نگاه می کنیم، نزدیکان و عزیزانمان هستند، با این حال، وقتی اوضاع غیرقابل کنترل می شود، بسیاری از افراد به دنبال کمک حرفه ای هستند.

هنگامی که به دنبال چنین متخصصانی می گردیم، ممکن است با نام های مختلف با عنوان های شغلی مختلف، روانشناس، روانپزشک، مشاور، روان درمانگر و غیره مواجه شویم.

اینها نام هایی هستند که ممکن است اغلب با آنها برخورد کرده باشید، اما ممکن است معنای آنها کاملاً واضح نباشد. بزرگترین سردرگمی که بین روانپزشکان و روانشناسان وجود دارد این است که که اغلب به صورت مترادف استفاده می شوند اما کارهای بسیار متفاوتی انجام می دهند.

هر دو حرفه کلیدی در زمینه سلامت روان و رفتار هستند، اما یکسان نیستند. بنابراین اگر شما شخصی هستید که به دنبال ایجاد یک حرفه در این عرصه هستید، یا فقط شخصی هستید که کنجکاو هست تا در مورد دنیای اطراف خود بیشتر بدانید، باید بدانید که آنها واقعا چه کسانی هستند و هر دو چگونه با هم تفاوت دارند.

تفاوت بین روانشناسان و روانپزشکان چیست؟

روانشناسان و روانپزشکان روش های درمانی، محیط های کاری و مسئولیت های متفاوتی دارند.

افرادی که شرایط کوتاه مدت و مزمن مانند حملات پانیک، افسردگی و استرس را تجربه می کنند معمولاً به روانشناس مراجعه می کنند. کسانی که از سوء مصرف مواد رنج می برند یا با بیماری های مزمن کنار می آیند نیز از روانشناس کمک می گیرند.

در طول درمان، روانشناس فرد را ارزیابی می کند و آزمایش ها و ارزیابی هایی را برای تعیین بهترین روش های درمانی انجام می دهد.

در مناطق خاصی که روانشناسان می‌توانند دارو تجویز کنند، ممکن است طیف وسیع‌تری از مواردی که معمولاً توسط روانپزشکان انجام می‌شود را درمان کنند. آنها بیماران را در کوتاه مدت یا سال ها با استفاده از تکنیک های رفتار درمانی شناختی می بینند.

روانپزشکان به بیماران مبتلا به اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری کمک می کنند. آنها از تکنیک های مختلفی از جمله روان درمانی، الکتروشوک درمانی و داروها برای درمان مشکلات روانی خفیف تا شدید استفاده می کنند.

افرادی که برای پارانویا، اختلال دوقطبی یا اسکیزوفرنی نیاز به درمان دارند به روانپزشکانی مراجعه می کنند که در بیمارستان ها، موسسات روانپزشکی یا مطب خصوصی کار می کنند.

روانشناسان با همکاری سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی در بیمارستان ها و کلینیک ها، مطب های خصوصی، کالج ها و مراکز توانبخشی کار می کنند.

روانشناسان و روانپزشکان اغلب برای کمک به بیماران با هم همکاری می کنند. درمانگران و روانشناسان ممکن است فرد را برای دریافت داروهایی مانند تثبیت کننده های خلق و خو، آرام بخش ها، داروهای ضد روان پریشی یا داروهای ضد افسردگی به روانپزشک ارجاع دهند.

تفاوت در آموزش و پرورش

آموزش بالینی نیز بین روانشناسان و روانپزشکان متفاوت است. دانشجویان روانشناسی شناخت و رفتار انسانی را مطالعه می کنند، در حالی که دانشجویان روانپزشکی روی زیست شناسی و پزشکی تمرکز می کنند.

روانشناسان دکترای فلسفه (Ph.D.) یا دکترای روانشناسی (Psy.D.) دریافت می کنند. روانپزشکان دارای دکترای پزشکی (MD) یا دکترای پزشکی استئوپاتیک (DO) هستند.

روانشناس شدن به یک سفر آموزشی کوتاه‌تر، البته به همان اندازه سخت‌گیرانه‌تر از روانپزشک نیاز دارد. مدرک دکترا - از جمله دکترا روانشناسی، یا دکترای آموزش به روانشناسان آموزش های لازم برای تمرین را می دهد.

برخی از موقعیت های مشاوره ممکن است داوطلبانی را بپذیرند که فقط دارای مدرک کارشناسی ارشد هستند، اما روانشناسان نیاز به دکترا دارند. اخذ مدرک دکترا 4 تا 6 سال طول می کشد.

روانپزشکان با گذراندن دوره های آموزش مداوم پروانه خود را تمدید می کنند. پس از چهار سال تحصیل در دانشکده پزشکی، روانپزشکان آینده حدود چهار سال رزیدنتی را در روانپزشکی به پایان می‌رسانند.

بسیاری در زمینه های تخصصی مانند روانپزشکی نوجوانان و کودکان، روانپزشکی قانونی یا روانپزشکی عصبی کار می کنند.

تصمیم گیری بین یک شغل در روانشناسی یا روانپزشکی

انتخاب بین روانشناسی و روانپزشکی به روش ترجیحی یک فرد برای مشاوره بستگی دارد. روانپزشکان از دانش پزشکی خود برای درمان بیماران استفاده می کنند، در حالی که روانشناسان در درجه اول از تکنیک های روان درمانی برای رسیدگی به رفتارهای غیرعادی انسان استفاده می کنند.

یافته های علمی و مشاوره به عنوان ابزار مهمی برای هر دو حرفه عمل می کند. این دو متخصص اغلب با هم تلاقی می کنند، به خصوص زمانی که بیمارانشان برای دریافت دارو به ارجاع نیاز دارند.

رشته روانشناسی به افراد این فرصت را می دهد که در تحقیقات برای مطالعه رفتار انسان ها و حیوانات کار کنند. روانشناسان پژوهشی مطالعاتی را در مدارس و محل کار انجام می دهند. روانشناسی همچنین فرصت تمرکز بر هنر، ورزش، آموزش یا مهندسی را ارائه می دهد.

در دانشکده پزشکی، روانپزشکان آینده نگر در جایی که روانپزشکی و سایر تخصص های پزشکی را مطالعه می کنند، کارآموزی می گیرند.

آموزش های تکمیلی می تواند روانپزشکان را برای تخصص های روانشناسی قانونی، روانپزشکی اعتیاد یا روانپزشکی سالمندان آماده کند.

استخدام، چشم انداز شغلی و تفاوت حقوق بین روانشناسان و روانپزشکان

رشته های روانشناسی و روانپزشکی باید ظرف 10 سال آینده شاهد افزایش اشتغال باشند، اگرچه موقعیت های خالی دقیق بسته به صنعت و شغل متفاوت است. استخدام روانپزشکان باید از سال 2019 تا 29 12 درصد رشد کند زیرا کارفرمایان 3300 شغل دیگر اضافه می کنند.

نرخ رشد اشتغال 3% را برای روانشناسان پیش بینی می کند و کارفرمایان باید 5700 شغل از جمله روانشناسان بالینی و مدرسه و روانشناسان صنعتی-سازمانی اضافه کنند.

مراجعه به روانپزشک بهتر است یا روانشناس؟

تصمیم گیری در مورد کمک گرفتن از روانپزشک یا روانشناس به شخص بستگی دارد. افراد زمانی که در اثر از دست دادن شغل یا مرگ در خانواده دچار مشکلات سوء مصرف مواد، افسردگی یا استرس می شوند به روانشناسان مراجعه می کنند.

بیماران زمانی که نیاز به درمان پزشکی و دارو برای اختلالات سلامت روان دارند از روانپزشک کمک می گیرند.

آیا برای اضطراب به روانشناس یا روانپزشک مراجعه کنیم؟

هم روانشناسان و هم روانپزشکان می توانند بیماران را برای اختلالات اضطرابی درمان کنند. آنها از روش های شناخت درمانی و مدیریت استرس برای کمک به افراد در کنترل اختلالات اضطرابی، از جمله اختلالات هراس، فوبیا و آگورافوبیا استفاده می کنند.

درمان اغلب به داروهای ضد افسردگی نیاز دارد که فقط یک روانپزشک می تواند آنها را تجویز کند. بیماران مبتلا به اختلالات مزمن ممکن است به روانپزشک مراجعه کنند.

آیا همه روانپزشکان درمانگر هستند؟

درمانگران و روانپزشکان تکنیک‌های درمانی را برای کمک به مراجعان خود برای عبور از سختی‌ها اجرا می‌کنند. این متخصصان سلامت روان، روان درمانی را به صورت انفرادی یا در جلسات گروهی انجام می دهند.

درمانگران بسته به رشته می توانند با مدرک لیسانس یا فوق لیسانس کار کنند. روانپزشکان دارای مدرک پزشکی هستند.

همکاری با یکدیگر

روانپزشکان و روانشناسان اغلب با هم کار می کنند. یک روانپزشک ممکن است ارزیابی و تشخیص اولیه را انجام دهد، سپس شما را برای درمان روانشناختی مداوم (گفتگودرمانی) به روانشناس ارجاع دهد.

روانپزشکان و روانشناسان نیز به عنوان بخشی از تیم های سلامت روان در بیمارستان ها با یکدیگر همکاری می کنند.

به چه کسی باید مراجعه کنیم؟

اگر مطمئن نیستید که باید به روانپزشک مراجعه کنید یا روانشناس، با پزشک عمومی خود صحبت کنید. آنها می توانند در مورد اینکه آیا روانپزشک یا روانشناس برای شما مناسب است، به شما مشاوره دهند.

این بستگی به موقعیت منحصر به فرد شما و نوع درمانی شما دارد. برخی افراد ممکن است هر دو را ببینند.

سخن آخر

کلینیک مشاوره و روان شناسی خانه شیرین به واقع همانند یک پروژه بسیار وسیعی است که شاید با صراحت بتوان اعلام کرد که گستردگی آن در زمینه خدمات روانشناسی پایانی ندارد و این گستردگی در واقع انگیزه برای مجموعه خانه شیرین به حساب می‌آید. مراکز روانشناسی می‌توانند تولید خدمات کنند و تا آنجا که ممکن است گام‌های مثبت به جهت ارتقای سطح آگاهی افراد جامعه و دسترسی آسان تر و خدمات روان شناسی بردارند.