راهبردهای مختلف می‌تواند به مبتلایان پارکینسون که در راه رفتن مشکل دارند، کمک کنند اما نتایج تحقیقی جدید نشان می‌دهد که بسیاری از مردم هرگز این راهکارها را نشنیده و امتحان نکرده‌اند.
به گزارش بهداشت نیوز، محقق این تحقیق از مرکز پزشکی دانشگاه رادبود در نیمیگن هلند، می‌گوید: ما می‌دانیم که افراد مبتلا به پارکینسون اغلب به‌طور خودبه‌خود مسیرهای خلاق را برای غلبه بر مشکلات راه رفتن به منظور حفظ تحرک و استقلال اختراع می‌کنند. به عنوان مثال افراد با تقلید از راه رفتن شخص دیگر یا با شمارش در ذهن خود با ضرب‌آهنگ یک مترونوم راه می‌روند. همچنین دریافتیم که افراد به ندرت در مورد همه راهبردهای مختلف جبرانی آموزش می‌بینند. با توجه به این موارد افراد اغلب راهبردهایی را پیدا می‌کنند که برای آنان و شرایط منحصر به فردشان بهتر کار می‌کند.
در این تحقیق محققان ۴۳۲۴ فرد مبتلا به پارکینسون و اختلال گام‌برداری ناتوان‌کننده را مورد بررسی قرار دادند. این اختلالات شامل مشکلاتی مانند عدم تعادل، جابه‌جایی، سقوط، گیجی و ثبات بود. مشخص شد در ۳۵ درصد شرکت‌کنندگان مشکلات راه رفتن بر توانایی آنان برای انجام فعالیت‌های معمول روزانه تاثیر می‌گذارد و ۵۲ درصد یک یا چند سقوط در سال گذشته داشته‌اند.
این نظرسنجی هفت دسته اصلی راهبردهای جبرانی را توضیح داد که عبارتند از دسته اول، نشانه‌های داخلی مانند راه رفتن تا شمارش در ذهن؛ دسته دوم، نشانه خارجی مانند پیاده‌روی با ضرب‌آهنگ مترونوم؛ دسته سوم، تغییر نیاز به تعادل مانند چرخش‌های گسترده‌تر و دسته چهارم، تغییر حالت روانی که شامل تکنیک‌های آرامش است. همچنین دسته پنجم، مشاهده عمل و تصاویر حرکتی که شامل تماشای راه رفتن شخص دیگر است. دسته ششم اقتباس یک الگوی جدید راه رفتن مانند پریدن یا راه رفتن به عقب و دسته هفتم، سایر اشکال استفاده از پاها، مانند دوچرخه‌سواری و خزیدن. در هر دسته از شرکت‌کنندگان پرسیده شد که آیا از آن مطلع هستند؛ آیا تا به حال از آن استفاده کرده‌اند و اگر چنین است، چگونه این راهبردها در زمینه‌های مختلف برای آنان کارایی داشته است؟
محققان دریافتند افراد مبتلا به پارکینسون به طور معمول از راهکارهای جبرانی پیاده‌روی استفاده می‌کنند اما از همه هفت راهبرد آگاه نیستند. به عنوان مثال ۱۷ درصد از مردم هرگز هیچ کدام از این راهبردها را نشنیده بودند و ۲۳ درصد هرگز هیچیک را امتحان نکرده بودند. تنها ۴ درصد از هر هفت دسته از راهبردهای جبرانی آگاه بودند. به طور متوسط هر فرد سه راهبرد می‌دانست. به غیر از استفاده از وسایل کمکی پیاده‌روی و جایگزین‌های راه رفتن، شناخته‌شده‌ترین راهبرد راهنمای خارجی بود مانند گوش دادن به مترونوم که برای ۴۷ درصد از پاسخ‌دهندگان شناخته شده بود. پس از آن راهنمای درونی(۴۵ درصد) شناخته‌شده‌ترین مورد بود. مشاهده عمل و تصاویر حرکتی کمتر از همه در طبقه‌بندی شناخته‌شده‌ها قرار داشت و فقط ۱۴ درصد آن‌ها را می‌شناختند.
اکثریت افراد گفتند: هر راهبردی را که امتحان کردند، تاثیر مثبتی داشته است. به عنوان مثال ۷۶ درصد گفتند که تغییر الزامات تعادل تاثیر مثبتی دارد؛ در حالی که ۷۴ درصد بیان کردند که تغییر وضعیت روانی آنان تاثیرگذار بوده است.
محققان همچنین دریافتند که راهبردها با توجه به زمینه‌ای که فرد از آن استفاده می‌کند، متفاوت عمل می‌کند. به عنوان مثال راهنمایی درونی در هنگام راه رفتن بسیار موثر به‌نظر می‌رسید و میزان موفقیت آن ۷۳ درصد بود. هنگام تلاش برای توقف راه رفتن، تنها ۴۷ درصد معتقدند که این تاکتیک مفید است. به طور مشابه تجسم حرکات زمانی که مردم از آن برای راه رفتن در فضای باز استفاده می‌کردند، ۸۳ درصد موفقیت‌آمیز و زمانی که مردم از آن برای راه رفتن در یک فضای محدود استفاده کردند، تنها ۵۵ درصد از موفقیت برخوردار بود.
توسرامز می‌گوید: یافته‌های ما نشان می‌دهد که رویکرد مناسب یا مفید در همه شرایط جواب نمی‌دهد زیرا زمینه‌های مختلف ممکن است به راهبردهای متفاوتی نیاز داشته باشند یا این‌که افراد به سادگی به یک راهبرد در مقایسه با راهبرد دیگر بهتر پاسخ می‌دهند. ما باید یک قدم جلوتر برویم و همه راهکارهای جبرانی موجود را به مردم آموزش دهیم؛ به عنوان مثال از طریق یک پلتفرم آموزشی آنلاین اختصاصی که ممکن است به هر فرد مبتلا به پارکینسون کمک کند تا راهبرد مناسب خود را پیدا کند.
محدودیت این تحقیق گزارش ناتوانی راه رفتن توسط خود افراد بود و توسط یک معاینه عصب‌شناختی مستقل تایید نشد.
نتایج این تحقیق در شماره ۸ سپتامبر ۲۰۲۱ مجله آنلاین Neurology و مجله پزشکی آکادمی عصب‌شناسی آمریکا منتشر شده است.
منبع: ایسنا
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.