دختران معلولی که چرخ ویلچرشان می‌لنگد

به گزارش بهداشت نیوز، در یک ظهر گرم تابستانی به مرکز توانبخشی معلولین جسمی حرکتی باغ فرشته می روم. مجموعه ای که در منطقه الهیه واقع شده است. چند دختر جوان، میان حیاط آرامش بخش و پر از دارو درخت مجتمع درحالی که به ویلچرهایشان تکیه داده اند، سرگرم گپ زدن هستند.

اینجا برای خیلی از آنها خانه امید است. جایی که رها نشده اند، می توانند زندگی کنند، درس بخوانند، هنر مورد علاقه شان را دنبال کنند و در آخر با کمک خیرین و نیکوکاران برای مستقل شدنشان قدم از قدم بردارند. این بار با اعتماد به نفس و توان بیشتر. نه مثل روزهای اولی که پا به این مجموعه گذاشته بودند و به خاطر معلولیت توانایی هایشان را باور نداشتند.

جوری که این دخترها کنار حوض وسط حیاط نشسته و مشغول صحبت هستند، انگار دنیا همین جا و در همین نقطه متوقف شده و هیچ موضوع آزاردهنده ای وجود ندارد و در ظاهر همه چیز آرام و به دور از هیاهو به نظر می رسد.

 اما وقتی پای صحبت های سعید سعدآبادی مدیر مرکز توانبخشی باغ فرشته می نشینم، متوجه موجی از مشکلات اولین مرکز نگهداری از معلولین دختر می شویم. مشکلاتی که با شیوع بیماری کرونا در کشور دامان این مرکز را هم گرفت. حال به خاطر قرنطینه و محدودیت های به وجود آمده ناشی از آن، پای گروهی از خیرین و نیکوکاران از این مرکز بریده شده. میزان کمک های مردمی کاهش یافته و از طرفی فشار هزینه ها بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. آن هم در حالی که پای زندگی ۵۴ دختر معلول جسمی حرکتی مطرح است.

سعدآبادی با اشاره به اینکه ۳۰۰ میلیون در ماه هزینه معیشت، درمان، رفت و آمد، آموزش، نگهداری و... از دخترهای معلول این مجموعه است می گوید: تیر ماه ۹۸ این مجموعه با مبلغ زیادی بدهی به ما واگذار شد. از آنجایی که بخشی از این مجموعه متعلق به سازمان اوقاف است، یکی از جاهایی که مجتمع باید بدهی اش را به آنها پرداخت کند، همین سازمان است. یعنی چیزی حدود ۷۰۰ میلیون تومان این مرکز به سازمان اوقاف بدهی دارد.

دخترانی که پایی برای رفتن ندارند

در این مجموعه بالای ۸۰ درصد از دخترها روی ویلچر می نشینند. رده سنی آنها ۱۲ تا ۶۰ سال است. آنها که از قدیمی های مرکز هستند دیگر نه جایی و نه پایی برای رفتن دارند. آنها دیگر به این دیوارها، درخت ها و بنایی که جوانی شان در آن سپری شده خود گرفته اند.

سعدآبادی ادامه می دهد: تعداد انگشت شماری از این بچه ها هستند که معلولیت شدید دارند. تا حدی که فقط روی تخت دراز کشیده اند و مادریارها آنها را برای انجام امورات روزانه شان یاری می کنند. اما اغلب بچه ها روی ویلچر می نشینند و نیازهایشان مثل افراد دیگر است. بعضی ها درس می خوانند و دانشگاه می روند و عده ای دیگر مشغول به کارند. چه داخل مرکز و چه خارج از آن کار می کنند و حقوق می گیرند.  

به گفته مدیر مرکز باغ فرشته، با توجه به اینکه اغلب فضاهای شهری برای رفت و آمد معلولین مناسب سازی نشده، همین موضوع بر افزایش هزینه های رفت و آمد آنها نیز تاثیر چشمگیری دارد. «این درحالی است که از لحاظ تامین کار برای معلولین و تامین هزینه های درمان آنها در شرایط فعلی بسیار سخت شده است... زیرا بعضی از خیرین و نیکوکاران این مرکز، خودشان نیز با مشکلات اقتصادی و معیشتی روبرو شده اند».

در این وضعیت هم از میزان کمک های مردمی به مرکز کاهش یافته و هم تعدادی از خیرین ریزش کرده اند.

عده ای نیز به خاطر شرایط کرونا دیگر برای بازدید و آشنایی با وضعیت دختران معلول به مرکز نمی آیند. «به خاطر رعایت پروتکل های بهداشتی دوران کرونا، رفت و آمدها به مرکز را بسیار محدود کرده ایم. تمام تلاش ما این است بچه ها دچار مشکل و آسیب نشوند و همین موضوع از تعداد خیرین کاسته است».

تعمیرات میلیونی ویلچر

مرکز توانبخشی باغ فرشته در چنین شرایطی با مشکلات دیگری نیز روبرو بوده است. مشکلاتی که هزینه های سنگینی در پی داشته. «در این وضعیت به خاطر قدیمی بودن بنا خیلی از تاسیسات فرسوده شده و از بین رفته بودند. قسمت هایی از ساختمان نیاز به تعمیر داشتند و همه اینها هزینه های دیگری را نیز روی دست مرکز گذاشت. چراکه نمی توانستیم اجازه دهیم بوی نامطبوع ناشی از خرابی لوله ها، دختران ما را آزار بدهد».

به گفته سعدآبادی شاید به تصور عموم، از آنجایی که مرکز در منطقه شمال شهر تهران واقع شده، باید خیرینی زیادی داشته و نباید مشکل خاصی داشته باشد اما این تصور اشتباه است زیرا مرکز در خیابانی قرار گرفته که از دید عموم خارج است و از طرفی به خاطر کرونا رفت و آمدها نیز به شدت کاهش پیدا کرده است. همه اینها دست به دست هم داده تا نیکوکاران کمتر با مرکز آشنایی داشته باشند.

در این مجموعه اما ۶۰ ویلچر برای ۵۴ دختر وجود دارد که همگی قدیمی و هر بار نیاز به تعمیر خاصی پیدا می کنند. «در گذشته که هزینه ویلچر پایین بود، خیرین ویلچر خریداری کرده و به مرکز اهدا می کردند اما امروز باید پول خرید یک ویلچر را هزینه تعمیر یا خرید قطعات آن کنیم».

بی تفاوت نباشیم

در این مرکز توانبخشی چند گروه با معلولین کار می کنند. اگر بخواهیم از پرسنل حقوق بگیر مرکز مثل سه مددکار و یک روانشناسان و کارمندان بخش اداری بگذریم، ۱۰ زن سرپرست خانوار هستند که از دختران معلول و به ویژه آنها که قادر به انجام هیچ گونه حرکتی نیستند، نگهداری و مراقبت می کنند.

اینجا به این زنان «مادریار» می گویند. مادرانی که نه تنها با عشق به دختران معلول خدمت می رسانند بلکه از این راه نانی حلالی هم سر سفره خود می برند. حال با سخت شدن شرایط مجموعه این مادران نیز نگران آینده کاری خود هستند.

«این مادران حقوق زیادی نمی گیرند اما همین درآمد نیز بخشی از مشکلاتشان را حل می کند. به همین دلیل سعی کرده ایم در این شرایط هوای آنها را نیز داشته باشیم تا دست خالی به خانه هایشان نروند».

غیر از این گروه و تا قبل از اینکه بیماری ای به نام کرونا وجود داشته باشد، گروه هایی از داوطلبان نیز به این مرکز می آمدند و هنر یا فن خود را در قالب کلاس های آموزشی در اختیار دختران معلول می گذاشتند. اما به دلیل فاصله گذاری اجتماعی این جریان های داوطلبانه نیز رنگ باخته است.

مدیر مرکز باغ فرشته می گوید: الان در وضعیتی به سر می بریم که خیلی از سازمان های مردم نهاد به دلیل محدودیت های دوران کرونا و فشارهای اقتصادی جامعه، در شرایط سختی به سر می برند.

وی ادامه می دهد: در این شرایط همه باید به فکر یکدیگر به ویژه اقشار کم برخوردار و نیازمند باشیم. آنها بیش از هر زمان دیگری نیاز به کمک و حمایت ما دارند. ما اینجا خیری داریم که یک قالب پنیر برای بچه ها می آورد تا خیری که کل صبحانه یک روز بچه ها را در هفته تامین می کند. به همین دلیل مردم به هر طریقی می توانند به اندازه وسع و توانشان کمک کنند تا این روزهای سخت را نیز پشت سربگذاریم. بدون شک سربلندی پس از این روزها برای کسانی باقی خواهد ماند که بی تفاوت نبوده و به دیگران کمک کرده اند.

منبع: ایرنا