اگه مو به تنتون سیخ نشد، به دانشجو بودن خودتون شک کنین! + عکس

اما متاسفانه از نظر من و خوشبختانه از نظر شما، این هفته نمی شه درباره شوهر و مشتقاتش نوشت، چون جمعه روز دانشجوئه. منم یک دانشجوام. در نتیجه شوهری که تا الان نیومده، می تونه تا هفته دیگه همین ساعت ها صبر کنه. (اصلا می خوام تا ابد نیاد. والا!) (شوهر آینده لطفا این پرانتز رو جدی نگیر. این برای مخاطبان عامه، نه تو که مخاطب خاص منی) اول از همه بگم که یه روز دانشجوی خوب، روز دانشجوی تعطیل است. یعنی چی مثلا شونزده آذر رو کردین روز دانشجو؟ همین جوری بیایم دانشگاه و بریم که چی بشه؟ درستش اینه که روز دانشجو تعطیل باشه. نه تعطیل رسمی ها. فقط برای دانشجوها تعطیل باشه. استادها بیان دانشگاه و تمام کلاس های هفت صبح بدون دانشجو برگزار شه ولی هیچ کس هم غیبت نخوره. قضیه به اومدن استادها هم ختم نشه. کل کادر دانشگاه تشریف بیارن. به خصوص اون مسئول عزیز آموزش که معتقده: «...مشکل من نیست.» الکی بیاد یه روز دانشگاه، ببینم بالاخره مشکل اون هست یا نه! شاید بگین چقدر سادیستی. متاسفانه سیستم دانشگاهی آدم رو سادیست بار میاره، وگرنه من این قدر قلب بزرگ و مهربونی داشتم قبل از این که وارد دانشگاه بشم که هی می رفتم از دفتر گچ می آوردم برای معلم ها! از طرفی دانشگاه خیلی لطف کنه، رئیس دانشگاه رو میاره توی سالن اجتماعات و دو ساعت سخنرانی می کنه که دانشجو باید فلان باشد و بیسار باشد. نمی گه دانشگاه باید چه جوری باشد ها. نمی گه سلف دانشگاه نباید زرشک پلو با مرغ دو روز پیش رو گرم کنه بده دست دانشجو. البته اینام خوب ما رو شناختن. دانشجویی که از هفت صبح تا ظهر همین طور اطلاعات وارد مغزش شده، ساعت دوازده دمپایی پخته هم بذاری جلوش، یه ذره سس می زنه روش و می خوره. (خود سس رو هم یه دونه بیشتر نمی ذارن برداری. به همه نمی رسه!) می خوام پاراگراف آخر رو با چندتا جمله مو به تن سیخ کننده تموم کنم. اول: «نه به بالای سه غیبت، حذف» دوم: «نه به 9.75 هایی که ۱۰ نمی شوند»، سوم: «نه به ۲۰ صفحه ترجمه، ۲ نمره از امتحانتونه» و نه به در و دیوار و استاد و دانشگاه و هرچی که هست. اگه مو به تنتون سیخ نشد، به دانشجو بودن خودتون شک کنین!

نوداد