خشونت های آشکار و پنهان در ورزش بانوان

به گزارش بهداشت نیوز
انواع و دلایل خشونت های ورزشی
دکتر مجید خاتونی، پژوهشگر جامعه شناسی ورزش ضمن بیان تاریخچه کوتاهی از خشونت ورزشی علیه زنان، گفت: "همچنان که ورزش در دنیای مدرن یکی از ملزومات به حساب می آید اما به همان میزان خشونت ورزشی نیز انواع مختلفی پیدا کرده از جمله آن می توان به خشونت جسمی، روانی، جنسی، عاطفی، اقتصادی ،اجتماعی و فرهنگی و نمادین اشاره کرد."
 وی با تأکید براینکه رویکرد جامعه ما در سال های اخیر نسبت به ورزش بانوان بهتر شده، دلایل زیر را باعث به وجود آمدن خشونت های ورزشی در حوزه زنان دانست:
"عدم احترام به خواسته های مسئولان و ورزشکاران زن، فقدان سواد ورزشی در نظام آموزشی خصوصا برای زنان، بی توجهی رسانه ها به ورزش و مسابقات زنان، کمبود نیروی آگاه و متخصص در حوزه ورزش زنان، محدودیت فضای ورزشی و امکانات، مشکل اخذ ویزا ومسابقات برون مرزی، نبود لیگ ورزش حرفه ای برای برخی رشته های ورزشی زنان، نبود زن الگوی ورزشی، نگاه سلیقه ای جناح های مختلف به ورزش بانوان."

بدن را ابزار نبینیم!
این پژوهشگر جامعه شناسی ورزش در آخر اضافه کرد:
   " امروزه بدن در حوزه ی ورزش نشانه ی کلاس و شأن اجتماعی و مانند کالا شده  است. مثلا زنانی که به باشگاه ها مراجعه می کنند بیشتر دغدغه روانی دارند و به نوعی در محیط های ورزشی صنعت مد و سکس و انواع تیپ های بدنی به عنوان مدهای سال ارائه می شود که این ها قدرت فکر را از زنان گرفته و همینجاست که صنعت قرص های لاغری نیز رونق می گیرد.
به اعتقاد من خشونت در تمام ارکان ورزش بانوان وجود دارد و دلیلش این است که در جامعه ما خواسته های جسمی و جنسی و عاطفی به شکل بدی تعریف شده، تا زمانی که بدن را به شکل ابزار ببینیم، تبعیض جنسیت در ورزش برداشته نمی شود."

چون زنم نمی توانم به ورزشگاه بروم
دکتر بیتا مدنی،  پژوهشگر زنان، جنسیت و خانواده نیز با بهره گیری از نظریات جامعه شناسی، بحث مفصلی از "مفهوم خود جنسیتی در ورزش" را ارائه داد:    
"مفهوم "خود" از آگاهی عناصر و کنش های جامعه شکل می گیرد و کنش گر جامعه نیز "خود آینه سان" را می بیند. مثلا یک زن با خود می گوید چون زن هستی و بدن زنانه داری نمی توانی وارد ورزشگاه شوی. بنابراین خود یک فرآیند و ساخت اجتماعی است و کنشی چون گریم کردن صورت برای رفتن به ورزشگاه خودی است که بین دیالکتیک جامعه زنانه و مردانه شکل گرفته.

همچنین خود از "من اندامی" و "من اجتماعی" تشکیل شده است و این دو با هم دائما در بحث و گفتگو هستند. مثلا یک ورزشکار زن با خود می گوید چرا دستمزد من نسبت به همکار مرد من کمتر است ؟یا چرا نمی توانم به عنوان زن عکاس در ورزشگاه حضور داشته باشم؟ یا چرا من به عنوان زن نمی توانم مسائل ورزشی را در تریبون تلویزیون تحلیل کنم؟"

مصادیق خشونت علیه زنان در ورزش
مدنی مصادیقی از خشونت علیه زنان در ورزش را اینگونه عنوان کرد: " انواع خشونت در ورزش زنان را مشاهده می کنیم مثلا در فضاهای رسانه ای هیچ خبر و حمایتی از دست اندر کاران و ورزشکاران زن نمی بینیم. یک خانم مدیر ورزشی با پول و امکانات کم در یک جا کار می کند ولی او را به دلیل زن بودنش جدی نمی گیرند. به واقع چه تعداد زن منتقد، تحلیل گر، گزارشگرو قهرمان ورزشی داریم که بدون حاشیه می توانند کار کنند؟ بعلاوه نداشتن لباس مناسب، سالن ورزشی و اسپانسر انواع خشونت های آشکاری است که در حق زنان اعمال می شود."   

این مدرس دانشگاه افزود: " متأسفانه به جز خشونت های آشکار که بیان شد، خشونت های پنهان دیگری نیز با نگاه فرادستانه در جامعه ما وجود دارد بطوریکه سعی در حذف فیزیکی زنان  در محیط های ورزشی دارند. چرا نباید زیر ساخت لازم برای حضور زن مسلمان ایرانی در ورزشگاه فراهم شود؟    

در مجموع نیاز به بازتعریف خود جمعی برای زن ایرانی و مرد ایرانی داریم. اما این در حالیست که اکثر زنان ما احساس تعلق به هیچ تیم ورزشی ندارند و فقط در کنار خانواده و از طریق تلویزیون می توانند ورزش ها را دنبال کنند. از طرفی کلیشه های جنسیتی از ورزش زنان باید حذف شود مثلا این جنس لطیف نمی تواند کشتی بگیرد نمی تواند وزنه بزند یا نمی تواند فوتبال بازی کند."      
این نشست با پرسش و پاسخ به پایان رسید.

گزارش: مشکات سخاوتی