تیتر یک روزنامه نیویورک تایمز برای زلزله زدگان کرمانشاه + عکس

سلام. امروز صبح از مناطق زلزله زده به تهران برگشتم.
این هموطنان عزیز ما از اول خرابه نشین نبودند تا چند روز پیش برای خود خانه و خانواده گرمی داشتند . اسباب و لوازم منزلشان شاید از من و تو بهتر بود. کدوکشان که در خرابه ها و خیابانها به دنبال یک بطری آب میدود برای خود اتاقی داشت.با چند خانواده صحبت کردم. یکی تز این خانوادها زن و شوهر جوانی بود که عید فطر امسال عروسی کرده و به خانه جدیدشان رفته بودند. تمام جهیزیه عروس جوان و کل داراییشان که آپارتمان گرم و کوچکی بود از بین رفته بود. ولی یک لحظه لبخند از لبانش دور نمیشد . ولی مرد جوان نگران آینده بود که چه خواهد شد ؟ نگران فامیلهایشان بودند که خبر از آنها نداشتند.
خیلی خیلی سخت است که در عرض چند ثانیه دارو ندارت را از دست بدهی. چند شب در خیابان و سپس در چادر با کمترین امکانات زندگی و بهداشتی زندگی سختی را بگذرانی در حالی که یک ریال هم در جیب نداری ! تنها جیزی که این قوم غیور را وادار به تحمل کرده امید به آینده و وعده های مسئولین و کمکهای مردم از همه کشور است که اینروزها به سمتشان سرازیر شده. فعلا در شوک هستند و چون تنها نیستند و همگی هم درد هستند تحمل برایشان آسانتر بود .ولی خیلی از اینها در مرز جنون بودند. این یک واقعیت تلخ بود.
از ارتش و کمکهایش که تنها چند ساعت پس تز زمین لرزه آنجا بودند . مبگفتند برای هر خانه ویران یک سرباز نگهبان گذاشته بودند و با مهربانی جواب برخی مردم عصبی را میدادند آرامشون میکردند . غذایشان را به کودکان میدادند و بدون توجه به درجه و مقامشان با چشم گریان در بین آوار به دنبال مردم زنده مانده میگشتند آنهم با امکانات کم . در کل خیلی خیلی راضی بودنداگر این کمکها قطع یا کم شود و احساس کنند که فراموش شدند شدمات روحی شدیدی خواهند خورد.از مردم ایران میخواستند این دلجوییها مقطعی نباشد . چه خوب است تا سر و سامان نگرفتن کامل، اینها را فراموش نکنیم .